The Roxburgh, Whitley Bay Dus, ongeveer gisteravond… we aten bij theroxburgh. Het was ronduit fantastisch – het eten, de service, het gevoel dat ik aan het eten was in een intieme old school club. Magie. Wij aten: – Kids Cereal: De meest umami verpakte artisjokpuree uit Jeruzalem, gegarneerd met gepofte granen en hartige ‘froot loops’. Super leuk! – Beetroot Pain Perdu: Boterachtig en pittig gebalanceerd op de juiste manier. De mierikswortelroom voelde aan als de meest volwassen clotted cream die ik ooit heb geproefd – rijk, decadent en met een muilezelkick van smaak. – Yorkshire Ham Hock met Colcannon: mijn man verklaarde dit zijn gerecht van de nacht. Ik dacht van de ene op de andere dag na hoe ik het het beste kon omschrijven, en besloot: Velvet Filth. Dat is een bekrachtiging. De romigheid, die kool… kwijlen. – Shorthorn Merlot Steak met Wilde Knoflook en Morcilla (eerste foto) Mijn gerecht van de avond. Ik heb de merlot nog nooit eerder gesneden en hoop oprecht dat ik het plezier weer heb. De puddingachtige sjalot gevuld met zelfgemaakte morcilla was een droom. – Rabarber Ripple Pavolva met Rozenwater: Rabarber en Rozenwater zijn paar goals in mijn ogen. Deze malve, geurige verrukking was geen uitzondering. – Black Magic: een ode aan de klassieke chocoladedoos en een perfecte afsluiting van het diner. Ik was onaangenaam en vroeg om een foto van de presentatiedoos te maken, omdat ik er zo blij mee was. Jammie. Ik probeer hier geen huiveringwekkende amateur-voedselschrijver te zijn, maar The Roxburgh verdient elke overtreffende trap in de thesaurus (vandaar dat ik er een paar in deze post gooi). Hield van onze nacht hier, en ik kan niet wachten om te zien wat voor geneugten ze volgende menukaart. . . .
