The Roxburgh, Whitley Bay Dus, ruwweg gisteravond… wij aten gedurende theroxburgh. Ie wasgoed ronduit supergaaf – ie opeten, den service, ie instinct dat ik aan ie opeten wasgoed ter eentje intieme old schoolgebouw club. Magie. Wij aten: – Kids Cereal: Den uiterst umami verpakte artisjokpuree uit Jeruzalem, gegarneerd met gepofte granen plus hartige ‘froot loops’. Super wieg! – Beetroot Pain Perdu: Boterachtig plus pittig gebalanceerd op den juiste wijze. Den mierikswortelroom voelde aan indien den uiterst volwassen clotted cream diegene ik uiteindelijk heb geproefd – rijk, decadent plus met eentje muilezelkick van smaakwaarneming. – Yorkshire Ham Hock met Colcannon: mijn man verklaarde dit zijn rechtbank van den nacht. Ik denken van den ene op den andere dag na hoe ik ie ie uitgelezene kon omschrijven, plus besloot: Velvet Filth. Dat is eentje bevestiging. Den romigheid, diegene steenkool… zeveren. – Shorthorn Merlot Steak met Wilde Look plus Morcilla (eerste plaatje) Mijn rechtbank van den avond. Ik heb den merlot nog nooit voorheen gesneden plus stapel oprecht dat ik ie vreugde weer heb. Den puddingachtige sjalot vol met zelfgemaakte morcilla wasgoed eentje waanvoorstelling. – Rabarber Ripple Pavolva met Rozenwater: Rabarber plus Rozenwater zijn twee goals ter mijn ogen. Dit malve, geurige verrukking wasgoed geen uitzondering. – Black Magic: eentje ode aan den klassieke chocoladedoos plus eentje perfecte be van ie maaltijd. Ik wasgoed ongelegen plus vroegtijdig wegens eentje plaatje van den presentatiedoos te maken, omdat ik er zo opgeruimd mee wasgoed. Jammie. Ik probeer hier geen huiveringwekkende amateur-voedselschrijver te zijn, maar The Roxburgh verdient elke overtreffende trapje ter den thesaurus (vandaar dat ik er eentje twee ter dit postbode werp). Hield van onze nacht hier, plus ik schenkkan noch wachten wegens te zien watten voordat geneugten zij volgende spijskaart. . . .
